در ایه می توان به وضوح ارتباط ارزش ؛ مسیر ؛ زمان ؛ ضرورت ؛ مهلت و مراحل توبه تا رسیدن به اخلاص را مشاهده نمود در توضیح بیشترباید گفت ارزش توبه به داشتن بدنی سالم و زبانی گویاست که بتوانیم توبه را محقق نماییم واما  مسیر توبه در زیبائی باز بودن همواره درب  توبه  نهفته است که شامل همه اعصار و روزگار آدمی می گردد تا بتوان به بهترین شکل به سوی خداوند بازگشت و در مهربانی او همین بس که برای پذیرش توبه هم (( او خود به تنهایی باید بپذیرد )) و این امیدی است به رحمت واسعه مهربانی که برای توبه به اندازه دو رکعت نماز مهلت  گذاشته است  و ره آورد این توبه چون به درگاه خالق یگانه انجام می پذیرد همه مهربانی او را شامل حال انسان می کند ؛ و برای شکستن توبه با اشاره ای زیبا به نازکی پوست انسان برای تحمل و طاقت عذاب الهی را مثال می زند واما برای ضرورت توبه برای انسان در معرض انواع گناهان بودن را می شناسیم  وهمان اندازه که میدانیم گناه میکنیم ضرورت آن حس می شود .

اما برای پذیرش توبه ملاکی است که اگر دقت در آن شود مراحل توبه انجام پذیرفته و باز گشت از توبه را در وجود انسان مهیا می نماید ؛ این مراحل که از پشیمانی شروع شده به تصمیم به عدم بازگشت و پرداختن حقوق مردم تا بجا آوردن و اجبات و ذوب نمودن شاکله خود از حرام خدا  تا رنج طاعت  ادامه می یابد .

برای مهلت پذیرش باید از غرور دست برداشته و راه گناه را بسته و به دامان پر مهر خداوند پناه آورد . و تا زمانی که این غرور در وجود ما خودنمایی میکند برای دست یافتن به اخلاص مجالی نیست ؛ این آیه با ادات حصر شروع می شود تا انسان را برای رسیدن  به خلوص اماده نماید و از عجایب سوره این است که در سرتا سر این سوره ( قول احسنت ) را به رخ ما می کشد .

و برای ایجاد رابطه توبه و اخلاص بنا به قول احسنت ( قرآن کریم ) فقط باید بر اصلاح امور و توسل به او تمسک جست ؛ این دو فاکتور از آغاز زندگی تا پایان حیات انسان همواره در مشایعت انسان قرار دارند ؛ باید دانست که اصلاح امور هرگز جز با قول احسنت و یا قرآن امکان پذیر نبوده و صراط مستقیم جز با توکل بر خدا حاصل نمی شود ؛ که اگر این دو رعایت کامل شده باشند انسان به آن خلوص و ناب شدن فقط برای خدا خواهد رسید .

و این رسیدن باید در یک تعامل بسیار قوی از توبه باشد ماحصل این توبه و اخلاص ؛ پیمودن راه ایمانی را برای انسان به ارمغان می اورد که سزاوار پاداشی عظیم می باشد .

در امر توبه تا رسیدن به اخلاص چه زمانی را می توان یافت که انسان فارغ از اصلاح امور خود نبوده باشد ؟ اگر چنین اتفاق مبارکی بیفتد و انسان مرتب در کلنجاری دائمی با روح و روان خویش باشد ؛ این زمان از دیدگاه یک انسان مومن و متوسل هرگز نزد پروردگار گم نبوده و چنین انسانی هرگز خاسر نمی شود ؛ خسران در زمان که قسم پروردگار را نیز به همراه دارد از آن کسانی است که غفلت و تکبر در سرای دل آنها جای گرفته باشد لطافت این کلام حق الهی را در دست نوشته ای که بیان واضحی از کلام حق است را پیش کش به محضر دوستانی می کنیم که اصلاح امور از اهم کارهای آنها می باشد .